Slobodan Kačar je rođen 15. septembra 1957. godine. Osvajač je zlatne olimpijske medalje u boksu na Olimpijskim Igrama u Moskvi 1980. godine. U karijeri je nekoliko puta bio prvak Jugoslavije i osvajač zlatne medalje na balkanskim i mediteranskim igrama. Osvojio je titulu prvaka sveta u četiri profesionalne kategorije.

Početkom sedamdesetih godina prošlog veka seli se sa porodicom iz Bosne i Hercegovine, u Veternik kraj Novog Sada. Fascinacija boksom datira od osvajanja zlatne olimpijske medalje Mate Parlova na OI u Minhenu 1972. godine. Bila je to varnica koja je Slobodanu rasplamsala želju za ovim sportom već u detinjstvu i ubrzo intenzivno kreće da se bavi boksom u lokalnom klubu.

Stariji brat Tadija je igrom sudbine prvi ušao u ring, navukao rukavice i utabanao put za svog mlađeg brata.

U toku je bio olimpijski ciklus za Igre u Moskvi. Slobodan i Tadija se takmiče u istoj kategoriji na državnom takmičenju. Tadija je bio učesnik i osvajač srebrne medalje na OI u Montrealu. Selektori su njega već videli kao sigurnog putnika za sledeće Igre. Da bi se i brat našao na tom spisku, morao je da bude prvak Jugoslavije. Borba između dva brata, koja bi praktično odlučila prvaka države je bila gotovo neizbežna, ali uz uvažavanje bratskog odnosa i morala, bilo je neprihvatljivo održati taj meč. Tadija je odlučio da svoje mesto ustupi mlađem bratu. Slobodan je postao prvak Jugoslavije, pobedivši u finalu državnog prvenstva Dragana Vujkovića. Na taj način je obezbedio učešće na Olimpijskim igrama u Moskvi.

Tadija odlazi na Igre kao turista, kako bi bio nepresušan izvor podrške svom bratu. Uz nesebično zalaganje i pomoć tokom priprema za nastup na Igrama i činjenicu da je Tadija već osetio olimpijsku groznicu, ukus i zadovoljstvo osvajanja odličja s najvećeg sportskog nadmetanja, red da stane u gard s najboljima tog vremena Slobodan ima u Moskvi. Pokazalo se da je to gard jačine titana, jer je poslednja himna na bokserskom takmičenju u njegovoj kategoriji bila upravo jugoslovenska.

Nakon prolaska prvog kola, žreb ga je u narednoj, četvrtfinalnoj rundi, ukrstio sa sovjetskim bokserom Davidom Kvačadzeom. U jugoslovenskom stručnom štabu su bili mišljenja da je to bio najteži mogući protivnik kojeg je mogao tada izvući. Bojazan da je taj protivnik došao u nezgodan čas je bila prisutna, međutim, pobeda je bila u Slobodanovim rukama. Beleži još jednu pobedu u polufinalu protiv Herberta Bauha, takmičara iz Istočne Nemačke. U finalu ga čeka takmičar iz Poljske, baš kao i njegovog brata četiri godine ranije. Ovog puta na megdan izlazi Pavel Skžeč. Slobodan je u tom okršaju bio bolji i Jugoslavija je dobila olimpijskog šampiona u boksu